أنا باشعر بلذة فى الكلام ليكى،
و باحكى بدون حساب و حدود
و لا بيشغلنى ترتيب الكلام أبدأً
و لا الألفاظ
و لا مستنى حتى ردود،
و لا طمعان فى شئ ملموس
و لا محسوس و لا فِى وعود،
أنا بالقانى وياكى
و باعرفنى إذا طل الأمان منى
و غلِّف بالحنان روحى
و سالت منى كلماتى بدون حسبان
و ألفاظى بلا بروتوكول
و فن القول
تعبر عن صريح مكنونى و جنونى
و أحلامى و أوهامى
و أنا فعلاً معاكى باكون،
و بانسى حتى كل الكون ... أنا مجنون.
صحيح أصل الكلام .... تعبير،
و له تأثير
و تزويقه و تنميقه و تشويقه
يأثَّر فى الحقيقة كتير،
لكن عندى الكلام حالة،
و مكنة عرض شغالة،
و فيلم بيحكى من جوة
لكن أبداً ما هوش آلة
و لا فيها زرار يبدأ، و لا يطفى
دى نبتة فى قلبى مزروعة ولها أوراق،
بتفرح لو مزاجى راق
و أزهارها تفتح فى اللُقا دايما
و تدبل لما أقول يا فراق
و لما بالنسيم بتميل
بتبعت فى الهوى أشواق
كلامى معاكى خلانى
ألاقى نفسى من تانى
و ريحنى و مرجحنى
و قربنى و جابنى لمَّا وَدَّانى،
و يمكن يبقى ده إستعجال
أو إستهبال
بإنى أصنَّفه بكلمة
و صوت العقل بيقوللى
و أيه هايغيَّر التصنيف؟
أنا مبسوط و ده كافى
و إنتى أمانة ما تخافى
أنا إنسان
ما ابيعش ف مرة أخلاقى
فى قربى زى فى فراقى
أمين و العهد أنا صاينه
يموت الحب ده ممكن
و يفضل عهدنا باقى 
